24.1.08

Reflectieve fase, opmaat naar de presentatie

Vertrouwen hebben is het opgeven van controle. Controle over het beeld is iets dat een kunstenaar niet makkelijk opgeeft. Zelf heb ik dat opgeven van controle structureel verwerkt in mijn werkwijze, en dat is in dit project tot aan zekere (en onzekere) grenzen opgerekt. (Ten eerste natuurlijk: Ik kan dat wel willen, maar de anderen dan?)

Ongeveer een jaar geleden had ik een expositie met 4 andere kunstenaars. Het contrast met dit project is groot. Vijf aparte plekken, vrijwel aparte ruimtes in een galerie, ieder zijn of haar eigen werk, eigen 'ding'. Ook daar waren er combinaties die echt niet konden en hebben we gepuzzeld tot we een opstelling hadden, maar er was geen overvloeien, geen interactie - niet vergelijkbaar met nu.
Daar had ik controle over mijn eigen ruimte, eigen werk en opstelling. Hier heb ik dat opgegeven... om steeds opnieuw een stem te zijn in het geheel.

Mijn eigen grenzen in mijn werkwijze ben ik tegengekomen. Zoals: misschien moet je je niet openstellen voor álle invloeden (ik ben heel naïef begonnen, ja). Ik heb in de eerste periode veel dynamiek maar daarmee (voor de anderen?) ook chaos gecreerd, en chaos was mijn deel in de voorlaatste week toen ik het proces en de uitkomsten niet meer kon volgen, het contact ineens kwijt was. Wat heel pijnlijk was om te beleven.
Zo buiten zo binnen, zo boven zo beneden. De scheiding is fictief. Ineens gingen er dingen gebeuren die ik gedaan kon hebben, werd er ingegrepen op een manier waar ik me in herkende, die ik zelf gedaan zou willen hebben!

We hebben in dit project zo sterk steeds moeten werken met 'wat er is'! Als je binnenkwam met plannen voor een speciale tekening, was deze twee van de drie keer al door een ander veranderd en je plan niet meer to the point. Dat was soms verwarrend, soms eigenlijk rete-goed: we konden niet werken in ons hoofd, maar enkel in de materie en het moment. Ook op je eigen atelier is dat van belang, in je hoofd kun je de mooiste beelden hebben maar dat is niet hetzelfde als ze werkelijk maken.

De plannen voor ruimtelijke objecten blijken minder goed realiseerbaar in deze korte tijd. Het proces van het maken van een object is anders, minder direct dan tekenen, het vergt meer onderzoek van materialen, meer uitproberen. Een aantal aanzetten tot objecten zullen niet gepresenteerd worden, maar zeer waarschijnlijk wel uitgewerkt na januari. Wel jammer want we zijn van mening dat de enorme ruimte van het Electrolokaal er om vraagt niet alleen werk aan de muur te hangen.

De afgelopen dagen kenmerkten zich door een andere energie, nodig om een werk af te maken, tot een goed einde te brengen. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om nu aan het eind onder ogen te komen wat we gemaakt hebben, we gaan het ten slotte niet alleen toonbaar en 'te bezichtigen' maken voor het publiek, maar ook voor onszelf. Een van de goede dingen aan exposeren is dat je je werk gaat zien, anders gaat zien, het staat op zichzelf.

Ook al is er minder tijd verstreken dan anders wanneer je een werk exposeert, minder afstand genomen: Ik ben benieuwd wat we te zien krijgen!

Geen opmerkingen: