Het november-december nummer van De Witte Raaf heeft als thema samenwerking. Uit het redactioneel:"Alle kritiek op de 'auteur' of het 'genie' ten spijt hangt ons beeld van de kunstproductie nog altijd vast aan het unieke scheppende individu. Maar ook het anti-individualisme viert hoogtij. (...) is samenwerking zelfs een fetisbegrip geworden, (...) het 'netwerk' is de nieuwste mantra, (...) "collaboration" is hot en als begrip op weg om het statuut van een leenwoord te krijgen, zoals de notie 'performance' in kunstkringen.
In dit nummer [van De Witte Raaf, ce] zoeken we het contactvlak tussen het individuele en het collectieve op: enerzijds de relatie tussen kunstwerk en kunstenaar en anderszijds de relatie tussen kunstenaars onderling..."
Naar mijn mening onderzoeken wij, niet primair in tekst maar in beeld en interactie, dezelfde thema's, hetzelfde spanningsveld.
Het redactioneel vermeldt tegen haar einde: " Relaties [tussen kunstenaars, ce] eindigen gelukkig niet altijd op rechtszaken. Vaak is het een mysterie - in ieder geval ondefinieerbaar - wat mensen met elkaar verbindt en scheidt, of wat ze denken wat hen verbindt of scheidt."
Betekenis geven, dat is toch iets dat we bij uitstek samen doen.
Het is een enorme uitdaging 4 andere kunstenaars en het publiek op mijn lip te hebben: mijn allerindividueelste betekenissen overleven enkel binnen de veilige ruimte van mijn eigen zolderkamer. Wat zie ik dat zij niet zien, dat jullie niet zien? Wat zien jullie wat ik niet zag?
Wat betekent dit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten